ΟΙ ΤΑΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

ΤΑΣΗ ΠΡΩΤΗ: H οικονομική κατάθλιψη

Όπως όλοι μας, οι σχεδιαστές νιώθουν την ανάσα της οικονομικής καταστροφής που πλησιάζει στον σβέρκο τους. Δεν μπορούν λοιπόν παρά να αποτυπώσουν αυτή την άσχημη διάθεση και στα σχεδιά τους με χρώματα αντίστοιχης αισθητικής, με υφάσματα αραχνοϋφαντα, σε επίπεδα που αγκαλιάζουν το σώμα, όχι για να το αναδείξουν, αλλά για να το προστατεύσουν από αυτήν την κατήφεια. Κυριαρχούν οι διαφάνειες και το σατέν.

ΤΑΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: Ποιά έμεινε να ντύσω;

Οι αγαπητοί σχεδιαστές τα δοκίμασαν όλα! Δεν είναι το παλτό της τάξης σου; Και δεν παίρνεις ένα φουλάρι; Δεν είναι το παντελόνι της κλάσης σου; Και δεν παίρνείς ένα άρωμα; Ώσπου φτάσαμε στο παλαιότερο μοντέλο, εκείνο της belle epoque. Αν μπορούσες να ραφτείς, όλα καλά. Αν δεν μπορούσες, λυπάμαι! Αφού οι πελάτισσες είναι λίγες και γνωστές κοσμικές κυρίες, γιατί να τις ντύνω με σχισμένα τζην και άρβυλα; Γκαλά θέλουν; Γκαλά θα έχουν! Πάρε φόρεμα μέχρι τα νύχια να σκάσει η ψυχοκόρη! Σατέν έτσι;

ΤΑΣΗ ΤΡΙΤΗ: Όποιος γυρίζει, μυρίζει.

Ωραίες οι φιλοσοφίες, αλλά λίγη χαρά δεν έβλαψε κανέναν ποτέ. Άρα παίρνουμε τα ωραία μας υφάσματα και τα στρίβουμε, τα τεντώνουμε, τα τσακίζουμε, τα φουντώνουμε, τα κάνουμε ό,τι θέλουμε γιατί μπορούμε! Ευχαριστούμε τους Ιάπωνες που χρόνια τώρα, προσπαθούν να πείσουν το κοινό περί τουτού. Με τύπωμα σε σατέν, κατά προτίμηση.

ΤΑΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ: Ό,τι του φανεί του λωλό-Στεφανή

Η προηγούμενη τάση αφορούσε τα υφάσματα και τον όγκο. Εδω έχουμε το άκρο της. Ό,τι έμεινε στον πάγκο της μοδίστρας, το παίρνουμε, το πετάμε πάνω σε μια κούκλα και ράβουμε όπου μπορούμε. Χρησιμοποιούμε δέρμα ή δερματίνη, τζην, ξέφτια, αλυσίδες, κλπ.

ΤΑΣΗ ΠΕΜΠΤΗ: Κουράστηκα να ντύνω

Δεν πάω ένα γυμναστήριο; Ε, πια όλοι λένε πόσο σημαντικό είναι να γυμναζόμαστε! Μπας κι έχει και τίποτα πελατάκια εδώ να τα προλάβω από την Αντίντας; Ειδικά οι κυρίες της αυλής, δεν μπορεί, μια εγγραφή θα την έχουν. Άρα, ακολουθώ το παράδειγμα της Στελλίτσας, της κόρης του σκαθαριού ντε, μπας και βγάλω κανένα φράγκο. Στο σατέν το δοκίμασες;

ΤΑΣΗ ΕΚΤΗ: Ζήτω το έθνος!

Τους Λάπωνες και τις μπαμπούσκες τα παίξαμε πέρσι. Τους κινέζους τους παίζουμε καιρό. Το σαφάρι έχει να εντυπωσιάσει από τον ΄70 του Υβ.... Τι έμεινε λοιπόν; Να δεις τι έμεινε... καλέ, το Μαρρακές. Βέβαια, ο Μπάρροους, οι μπήτνικς, βέβαια! Ωραίο! Να το δω και σε σατέν;