23 Ιουν 2009
Missoni Forever!
Η δύναμη Missoni Για 50 χρόνια, έχει αναδείξει την κομψότητα στις ρίγες και τα ζιγκ-ζαγκ πλεκτά. Ο οίκος Missoni είναι μια δύναμη, είναι μια μόδα, μια οικογενειακή επιχείρηση, και, όπως υποστηρίζει μια νέα έκθεση, ένας ιταλικός εθνικός θησαυρός. Το πάθος, τα ζυμαρικά και τα πουλόβερ. Οι Ιταλοί μπορεί να είναι γνωστοί για το φλογερό τους ταμπεραμέντο, αλλά επίσης ότι είναι ένα έθνος παραγωγών πλεκτών, και ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα σήματα μόδας γιορτάζει τα 50 του χρόνια με μία νέα έκθεση.
Η έκθεση «Εργαστήρι Missoni: Τολμώντας το Διαφορετικό» κάνει μια διαφορετική διερεύνηση των ιδιότυπων ριγών του οίκου Missoni, τις αισθητικές επιπτώσεις της τεχνολογίας, τις καινοτομίες στις παραδοσιακές τεχνικές πλεκτών και τάσεις της μόδας. "Είναι τεχνίτες που κατανοούν πώς συνδέεται και ενισχύεται η μια γενιά από την άλλη», λέει η Μάγκι Νόρντεν, διευθύντρια του τμήματος Δημιουργίας & Μ.Μ.Ε. στο London College of Fashion και παραγωγός ενός ντοκιμαντέρ για τη οικογένεια Missoni, που θα προβληθεί κατά τη διάρκεια της έκθεσης." Το στυλ τους έχει μια αίσθηση εξουσίας. "Το σήμα-κατατεθέν, οι χαρακτηριστικές ρίγες υπερβαίνουν την ηλικία και το φύλο, στολίζουν συλλογές γυναικείων και ανδρικών ενδυμάτων, καθώς και παιδικά ρούχα, είδη οικιακής επίπλωσης και, πιο πρόσφατα, το ξενοδοχείο που μόλις άνοιξε στο Εδιμβούργο. Τρεις γενιές Missoni έχουν οικοδομήσει μια πραγματική αυτοκρατορία, με πρόεδρους τους ιδρυτές Οττάβιο και Ροζίτα που επιβλέπουν τα πάντα από τη βίλα τους στη Λομβαρδία.
Οι δύο τους ξεκίνησαν την επιχείρηση πλεκτών στα τέλη του ‘50, και παρουσίασαν την πρώτη συλλογή στο Μιλάνο το 1958. Η συντάκτρια μόδας Άννα Πιάτζι τους υποστήριξε με θέρμη από τις πρώτες ημέρες: "Είναι πραγματικά μια επανάσταση στα πλεκτά», λέει. Στην διεθνούς κύρους έκθεση της Φλωρεντίας Palazzo PITTI το 1967, η Ροζίτα Μισόνι διέταξε τα μοντέλα να βγάλουν τα εσώρουχα τους γιατί φούσκωναν κάτω από τα λεπτά, μεταξωτά μάλλινα. Όταν άναψαν τα λαμπερά φώτα της πασαρέλας, τα ρούχα ήταν περίπου εντελώς διάφανα. Οι διοργανωτές ζήτησαν από τους Missoni να μην ξανάρθουν.
"Το πλεκτό πρέπει να ταιριάζει με το σώμα», λέει ο Λούκα Μισόνι, γιος του ιδρυτή. "Ο πατέρας μου ήταν αθλητής, ένας άνθρωπος όμως που όλο το χρόνο φορούσε κουστούμια από ζέρσεϊ, έτσι άρχισε να πειραματίζεται και να προσπαθεί για κάτι πιο άνετο." Ο αθλητισμός είναι ένα γνωστό ιταλικό πάθος, και ο οίκος δημιούργησε ρούχα για την τελετή έναρξης του Παγκόσμιου Κυπέλλου το 1990 στην Ιταλία, με κοσμήματα κατασκευασμένα από ζέρσεϊ και τουρμπάνια με εξωτικά σχέδια.
Η Missoni ήταν μία από τις πρώτες μάρκες που διερεύνησε τη σχέση μεταξύ αθλητισμού και κομψότητας, και το ύφος τους σε παρόμοιες δισημίες: είναι μια ιταλική κληρονομιά εμπνευσμένη από το πρωτοποριακό! Είναι διαχρονική (και πάντα επίκαιρη επειδή δεν κατευθύνεται από τις τάσεις), αλλά εξελίσσεται συνεχώς! Και η οικογένεια είναι καλλιεργημένη, πολυταξιδεμένη και σοφιστικέ, αλλά εργάζονται ως τεχνίτες στην ύπαιθρο.
Είναι επίσης ένα φαινομενικά τυχαίο είδος σχεδίου και συνδυασμού χρωμάτων, αλλά υπολογίζεται επιστημονικά και σχεδιάζεται σε γραφήματα κατά τη διάρκεια της παραγωγής. "Ποιός είπε ότι υπάρχουν μόνο τα χρώματα; Υπάρχουν κι οι αποχρώσεις!" διαμαρτυρόταν η θρυλική συντάκτρια της αμερικανικής Vogue, Νταϊάνα Βρήλαντ, μετά την επίδειξη του οίκου Missoni το 1969.
Ο οίκος αντιμετώπισε ορισμένες δυσκολίες κατά τη διάρκεια των αρχών με μέσα της δεκαετίας ‘90, όταν μόδα ήταν αποκλεισμένη στο μινιμαλισμό, το μαύρο, το λευκό και γκρι-μπεζ, αλλά παρέμεινε πιστός στην κληρονομιά του, διατηρώντας τα χρώματα και παράλληλα άρχισε να πειραματίζεται με την υφή του.
Σε κάποιο βαθμό, αναδημιούργησαν και αναθέρμαναν την ανδρική ένδυση, με τους σχεδόν συγκρουσιακούς συνδυασμούς σχεδίων σε πουκάμισα, γραβάτες, κασκόλ και πουλόβερ. "Είναι δύσκολο για τους νέους σχεδιαστές και αυτή τη γενιά να φανταστούν τη μόδα χωρίς αυτήν την γενιά Ιταλών γιγάντων, όπως οι Missoni και ο Armani", λέει η Σούζι Μένκες, συντάκτρια μόδας στην εφημερίδα International Herald Tribune και σεβαστή κριτικός του κλάδου.
Αλλά είναι το ουσιωδώς ιταλικό πνεύμα της μάρκας που να διασφαλίζει την επιβίωσή της – τα κομμάτια είναι ζωντανά και σύγχρονα, είτε είναι ένα κασκόλ, σάλι, πουλόβερ ή μαγιό, χωρίς ποτέ να χάσουν την αίσθηση των ριζών τους.
Το ντοκιμαντέρ «Τολμώντας το Διαφορετικό» δεν εστιάζει μόνο στις τεχνικές πτυχές της μάρκας Missoni, αλλά και στις εκτεταμένες πηγές έμπνευσης της οικογένειας. "Με τη μητέρα μου, πάντα πηγαίναμε σε πολλές εκθέσεις πρωτόγονης τέχνης», λέει ο Luca Missoni. "Κάτι που να προέρχεται από τις απαρχές του πολιτισμού, που υπάρχει πριν εξευγενιστεί."
Η οικογένεια είναι επίσης συλλέκτες έργων τέχνης των αρχών του 20ου αιώνα, που εμπνέονται ωστόσο από τα πιο αρχέγονα μέρη του σύγχρονου πολιτισμού. Η βίλα τους είναι διακοσμημένη με έργα ζωγραφικής του Gino Severini και τα τολμηρά χρώματα του Giacomo Balla, των δύο βασικών πρωταγωνιστών του κινήματος του φουτουρισμού, των οποίων οι σπουδές στο χρώμα, την κίνηση και το δυναμισμό αποτελούν σταθερή πηγή έμπνευσης για τον οίκο.
Ο οίκος Missoni αντλεί έμπνευση από τα πάντα, από τις καλές τέχνες έως τη λαϊκή τέχνη και βρίσκει χρώματα παντού, από τα ανεκτίμητα έργα στους τοίχους έως τα κεραμικά κιτς μανιτάρια στα πεζούλια.
«Είναι κάτι περισσότερο από τις γεωμετρίες του φουτουρισμού και ταυτόχρονα του χρώματος», λέει η Μάγκι Νόρντεν για το σήμα-κατατεθέν του οίκου. "Είναι σαν να παρατηρείς τον τρόπο που λειτουργεί το σχέδιο. Αν δείτε τώρα στις βιτρίνες των Zara, για παράδειγμα, αποτελούν φόρο τιμής στα σχέδια του οίκου Missoni πριν από 30 χρόνια. Ο Οττάβιο και η Ροζίτα κατανοούν το σύγχρονο γούστο του τότε και τα παιδιά τους το κάνουν τώρα. Οτιδήποτε εμπνέει κατ’ αυτόν τον τρόπο, πρόκειται να έχει συνέχεια.
" Το "Εργαστήριο Missoni: Τολμώντας το Διαφορετικό» ξεκινά στη Συλλογή Σύγχρονης Ιταλικής Τέχνης Εστόρικ στο Λονδίνο την 1η Ιουλίου.
Estorickcollection.com
Η έκθεση «Εργαστήρι Missoni: Τολμώντας το Διαφορετικό» κάνει μια διαφορετική διερεύνηση των ιδιότυπων ριγών του οίκου Missoni, τις αισθητικές επιπτώσεις της τεχνολογίας, τις καινοτομίες στις παραδοσιακές τεχνικές πλεκτών και τάσεις της μόδας. "Είναι τεχνίτες που κατανοούν πώς συνδέεται και ενισχύεται η μια γενιά από την άλλη», λέει η Μάγκι Νόρντεν, διευθύντρια του τμήματος Δημιουργίας & Μ.Μ.Ε. στο London College of Fashion και παραγωγός ενός ντοκιμαντέρ για τη οικογένεια Missoni, που θα προβληθεί κατά τη διάρκεια της έκθεσης." Το στυλ τους έχει μια αίσθηση εξουσίας. "Το σήμα-κατατεθέν, οι χαρακτηριστικές ρίγες υπερβαίνουν την ηλικία και το φύλο, στολίζουν συλλογές γυναικείων και ανδρικών ενδυμάτων, καθώς και παιδικά ρούχα, είδη οικιακής επίπλωσης και, πιο πρόσφατα, το ξενοδοχείο που μόλις άνοιξε στο Εδιμβούργο. Τρεις γενιές Missoni έχουν οικοδομήσει μια πραγματική αυτοκρατορία, με πρόεδρους τους ιδρυτές Οττάβιο και Ροζίτα που επιβλέπουν τα πάντα από τη βίλα τους στη Λομβαρδία.
Οι δύο τους ξεκίνησαν την επιχείρηση πλεκτών στα τέλη του ‘50, και παρουσίασαν την πρώτη συλλογή στο Μιλάνο το 1958. Η συντάκτρια μόδας Άννα Πιάτζι τους υποστήριξε με θέρμη από τις πρώτες ημέρες: "Είναι πραγματικά μια επανάσταση στα πλεκτά», λέει. Στην διεθνούς κύρους έκθεση της Φλωρεντίας Palazzo PITTI το 1967, η Ροζίτα Μισόνι διέταξε τα μοντέλα να βγάλουν τα εσώρουχα τους γιατί φούσκωναν κάτω από τα λεπτά, μεταξωτά μάλλινα. Όταν άναψαν τα λαμπερά φώτα της πασαρέλας, τα ρούχα ήταν περίπου εντελώς διάφανα. Οι διοργανωτές ζήτησαν από τους Missoni να μην ξανάρθουν.
"Το πλεκτό πρέπει να ταιριάζει με το σώμα», λέει ο Λούκα Μισόνι, γιος του ιδρυτή. "Ο πατέρας μου ήταν αθλητής, ένας άνθρωπος όμως που όλο το χρόνο φορούσε κουστούμια από ζέρσεϊ, έτσι άρχισε να πειραματίζεται και να προσπαθεί για κάτι πιο άνετο." Ο αθλητισμός είναι ένα γνωστό ιταλικό πάθος, και ο οίκος δημιούργησε ρούχα για την τελετή έναρξης του Παγκόσμιου Κυπέλλου το 1990 στην Ιταλία, με κοσμήματα κατασκευασμένα από ζέρσεϊ και τουρμπάνια με εξωτικά σχέδια.
Η Missoni ήταν μία από τις πρώτες μάρκες που διερεύνησε τη σχέση μεταξύ αθλητισμού και κομψότητας, και το ύφος τους σε παρόμοιες δισημίες: είναι μια ιταλική κληρονομιά εμπνευσμένη από το πρωτοποριακό! Είναι διαχρονική (και πάντα επίκαιρη επειδή δεν κατευθύνεται από τις τάσεις), αλλά εξελίσσεται συνεχώς! Και η οικογένεια είναι καλλιεργημένη, πολυταξιδεμένη και σοφιστικέ, αλλά εργάζονται ως τεχνίτες στην ύπαιθρο.
Είναι επίσης ένα φαινομενικά τυχαίο είδος σχεδίου και συνδυασμού χρωμάτων, αλλά υπολογίζεται επιστημονικά και σχεδιάζεται σε γραφήματα κατά τη διάρκεια της παραγωγής. "Ποιός είπε ότι υπάρχουν μόνο τα χρώματα; Υπάρχουν κι οι αποχρώσεις!" διαμαρτυρόταν η θρυλική συντάκτρια της αμερικανικής Vogue, Νταϊάνα Βρήλαντ, μετά την επίδειξη του οίκου Missoni το 1969.
Ο οίκος αντιμετώπισε ορισμένες δυσκολίες κατά τη διάρκεια των αρχών με μέσα της δεκαετίας ‘90, όταν μόδα ήταν αποκλεισμένη στο μινιμαλισμό, το μαύρο, το λευκό και γκρι-μπεζ, αλλά παρέμεινε πιστός στην κληρονομιά του, διατηρώντας τα χρώματα και παράλληλα άρχισε να πειραματίζεται με την υφή του.
Σε κάποιο βαθμό, αναδημιούργησαν και αναθέρμαναν την ανδρική ένδυση, με τους σχεδόν συγκρουσιακούς συνδυασμούς σχεδίων σε πουκάμισα, γραβάτες, κασκόλ και πουλόβερ. "Είναι δύσκολο για τους νέους σχεδιαστές και αυτή τη γενιά να φανταστούν τη μόδα χωρίς αυτήν την γενιά Ιταλών γιγάντων, όπως οι Missoni και ο Armani", λέει η Σούζι Μένκες, συντάκτρια μόδας στην εφημερίδα International Herald Tribune και σεβαστή κριτικός του κλάδου.
Αλλά είναι το ουσιωδώς ιταλικό πνεύμα της μάρκας που να διασφαλίζει την επιβίωσή της – τα κομμάτια είναι ζωντανά και σύγχρονα, είτε είναι ένα κασκόλ, σάλι, πουλόβερ ή μαγιό, χωρίς ποτέ να χάσουν την αίσθηση των ριζών τους.
Το ντοκιμαντέρ «Τολμώντας το Διαφορετικό» δεν εστιάζει μόνο στις τεχνικές πτυχές της μάρκας Missoni, αλλά και στις εκτεταμένες πηγές έμπνευσης της οικογένειας. "Με τη μητέρα μου, πάντα πηγαίναμε σε πολλές εκθέσεις πρωτόγονης τέχνης», λέει ο Luca Missoni. "Κάτι που να προέρχεται από τις απαρχές του πολιτισμού, που υπάρχει πριν εξευγενιστεί."
Η οικογένεια είναι επίσης συλλέκτες έργων τέχνης των αρχών του 20ου αιώνα, που εμπνέονται ωστόσο από τα πιο αρχέγονα μέρη του σύγχρονου πολιτισμού. Η βίλα τους είναι διακοσμημένη με έργα ζωγραφικής του Gino Severini και τα τολμηρά χρώματα του Giacomo Balla, των δύο βασικών πρωταγωνιστών του κινήματος του φουτουρισμού, των οποίων οι σπουδές στο χρώμα, την κίνηση και το δυναμισμό αποτελούν σταθερή πηγή έμπνευσης για τον οίκο.
Ο οίκος Missoni αντλεί έμπνευση από τα πάντα, από τις καλές τέχνες έως τη λαϊκή τέχνη και βρίσκει χρώματα παντού, από τα ανεκτίμητα έργα στους τοίχους έως τα κεραμικά κιτς μανιτάρια στα πεζούλια.
«Είναι κάτι περισσότερο από τις γεωμετρίες του φουτουρισμού και ταυτόχρονα του χρώματος», λέει η Μάγκι Νόρντεν για το σήμα-κατατεθέν του οίκου. "Είναι σαν να παρατηρείς τον τρόπο που λειτουργεί το σχέδιο. Αν δείτε τώρα στις βιτρίνες των Zara, για παράδειγμα, αποτελούν φόρο τιμής στα σχέδια του οίκου Missoni πριν από 30 χρόνια. Ο Οττάβιο και η Ροζίτα κατανοούν το σύγχρονο γούστο του τότε και τα παιδιά τους το κάνουν τώρα. Οτιδήποτε εμπνέει κατ’ αυτόν τον τρόπο, πρόκειται να έχει συνέχεια.
" Το "Εργαστήριο Missoni: Τολμώντας το Διαφορετικό» ξεκινά στη Συλλογή Σύγχρονης Ιταλικής Τέχνης Εστόρικ στο Λονδίνο την 1η Ιουλίου.
Estorickcollection.com
17 Ιουν 2009
16 Ιουν 2009
Δικαιοσύνη για τους παχουλούς τώρα! Με τους ηλίθιους τι θα κάνουμε;
Η γνωριμία με την Μπεθ Ντίτο, μπορεί να είναι μια ιδιαίτερη διαδικασία και να περιλαμβάνει από θερμές αγκαλιές ως ζούληγμα του κεφαλιού στα πληθωρικά στήθη της τραγουδίστριας. Παρόλο που η γνωριμία με ένα παχουλό άνθρωπο προκαλεί πάντα κάποια αμηχανία στις αισθήσεις, ιδιαίτερα όταν αφορά ένα παχουλό πανκ ρόκερ, η Ντίτο, 28 ετών, μυρίζει υπέροχα.
Η τραγουδίστρια δεν διστάζει να βγάλει τα ρούχα της ακόμα και χωρίς το παραμικρό λόγο ή αφορμή. Η εικόνα είναι μαγευτική, ωθεί στην ζωγραφική αποτύπωση του χυμώδους, αναγεννησιακού κορμιού της, με τις πολλές δίπλες ροδαλής σάρκας και το πρόσωπο σε σχήμα καρδιάς. Αυτή η περιγραφή ίσως εξηγεί γιατί οι περισσότεροι ανερχόμενοι σχεδιαστές την κατάταξαν σχεδόν αμέσως στις μούσες τους.
Κοιτάζοντας την από κοντά, δεν προκαλεί την παραμικρή αμφιβολία για την αξία της ως αγαπημένη των σχεδιαστών. Φυσικά υπάρχουν και διαφωνίες. Όπως το εξώφυλλο ενός τεύχους του αυστραλιανού Grazia όπου έγραφε «Μπεθ Ντίτο: υπέροχη ή υπέρβαρη;». Μάλλον η δημοσιογράφος δεν την είχε γνωρίσει. Γιατί είναι πραγματικά υπέροχη! Είναι πηγή αισιοδοξίας, εξωστρεφής και αλλεργική στα συνηθισμένα πανκ παραληρήματα αλαζονείας. Λόγω της φτωχικής της καταγωγής στον Αμερικάνικο Νότο, είναι εξαιρετικά εργατική και ευγενική. Και πραγματικά αστεία. Δήλωσε για το στήθος της «Ναι, είναι αληθινό!» και αμέσως μετά για τις δίπλες του στομαχιού της «Ναι, είναι εμφυτεύματα!»
Κατά τη διάρκεια προώθησης του νέου της άλμπουμ με το συγκρότημα Gossip, στο Λονδίνο επέβλεψε τη συλλογή Έβανς που αφορά μεγάλα μεγέθη. Στην ερώτηση γιατί επέλεξε την συγκεκριμένη μάρκα, που μόνο ξενέρωτη μπορεί κανείς να την πει, απαντά ότι η ίδια είναι ένα λαϊκό κορίτσι. Αλλά πέρασε υπέροχα κάνοντας κάτι που της αρέσει πολύ, να σχεδιάζει ρούχα που κανείς άλλος δεν σχεδιάσει για υπέρβαρους ανθρώπους, χωρίς καφτάνια!
Διαφωνεί έντονα με τις προσταγές των ενδυματολόγων για τους υπέρβαρους. Θεωρεί ότι κανείς δεν μπορεί να πει σε κάποιον τι να φορέσει! Πόσο μάλλον ένα κομμάτι ύφασμα. Εμείς οι ίδιοι λέμε στους εαυτούς μας τι να φορέσουμε, πέφτουμε θύματα των άλλων ενώ πρέπει να είμαστε δημιουργικοί. Η ίδια περηφανεύεται για την ικανότητά της να μετατρέψει μια ζώνη σε κολιέ!
Η ίδια δίνει την εξήγηση της για το πρόβλημα με την βιομηχανία της μόδας, χρησιμοποιώντας ένα παράδειγμα. Αναφέρει ότι κάποια χρονιά ο Καρλ Λάγκερφελντ αρνήθηκε να φτιάξει ρούχα για τις γυναίκες κάποιου συγκεκριμένου μεγέθους, ενώ την αμέσως επόμενη ζήτησε από την ίδια να συμμετάσχει στο πάρτι του οίκου Φέντι. Εξηγεί την αντίφαση ως μια προβληματική συμπεριφορά που από τη μια κάνει τους ίδιους τους σχεδιαστές θύματα και θύτες. Τονίζει δε ότι η γυμνή της φωτογράφιση για το εξώφυλλο του περιοδικού Love είναι μια απάντηση σε τέτοιες συμπεριφορές. Η υπεύθυνη σύνταξης του περιοδικού της είπε ότι η μόνη τους επέμβαση στη φωτογραφία ήταν να την μεγαλώσουν ακόμη περισσότερο! Ακόμη και η Άννα Γουίντουρ έκανε μια φωτογράφιση για την πληθωρική Ουαλή τραγουδίστρια Αντέλ.
Ορισμένοι σχεδιαστές φτιάχνουν κάποια ρούχα τους σε μεγάλα μεγέθη για να μπορεί η τραγουδίστρια να τα φορέσει στα πάρτι τους και τα προβάλλουν και στις πασαρέλες, το θέμα όμως που εγείρουν πολλοί είναι ότι αυτά τα λίγα και πανάκριβα κομμάτια που φτιάχνονται κατά παραγγελία για την τραγουδίστρια δεν μπορούν να απευθυνθούν στο ευρύ, ευμεγεθές κοινό που εξακολουθεί να περιορίζεται στις ενδυματολογικές επιλογές του. Η Ντίτο παραδέχεται ότι οι σχεδιαστές φτιάχνουν κάποια μεμονωμένα κομμάτια ειδικά για την ίδια και δεν τα βγάζουν σε μαζική παραγωγή, αλλά και η ίδια πρέπει να ψάξει για να γεμίσει την ντουλάπα της, δικαιολογώντας κάποιες από τις επιλογές της λέγοντας ότι γνωρίζει ότι αυτό που φορά στο λαιμό της είναι φούστα αλλά αυτή εκεί μπορεί και εκεί θέλει να το χωρέσει.
Το Μάρτιο που μας πέρασε η Ντίτο εθεάθη σε πάρα πολλές επιδείξεις μόδας στην Γαλλική πρωτεύουσα, στριμωγμένη σε μια σειρά μικροσκοπικές χρυσές καρέκλες ανάμεσα στις μικροσκοπικές Κέητ Μος και Ωντρέ Τοτού. Ενώ παρευρέθη στην πλειοψηφία των πάρτι που ακολουθούσαν με το μινιμαλιστικό φαγητό και τις μαξιμαλιστικές κακίες. Δηλώνει δε ότι δεν την νοιάζει, ούτε και ένιωσε σαν το χοντρό κορίτσι στο χορό των αποφοίτων. Χάρηκε την μοναδικότητά της αντί να ζηλέψει όλες τις υπόλοιπες που ήταν κόπιες του ίδιου ανθρώπου.
Δηλώνει ότι μπροστά της δεν γίνονται ποτέ σχόλια σχετικά με το βάρος της, όπως και ότι ποτέ κανείς δεν παίρνει ναρκωτικά μπροστά της επειδή γνωρίζουν ότι η ίδια δεν κάνει χρήση. Παραδέχεται βέβαια ότι έχει δοκιμάσει έκστασι και ότι της άρεσε πολύ. Θεωρεί πάντως ότι οι εύσωμοι δεν πρέπει να κάνουν χρήση ναρκωτικών και ειδικά κοκαΐνης διότι επιβαρύνει την καρδιά τους (!)
Η Ντίτο μεγάλωσε σε ένα δυάρι στο Αρκάνσας με την μητέρα της, έξι αδέρφια και μια σειρά πατριών και σχέσεων. Κάποιες φορές συγκατοικούσαν έως και 12 άτομα, ενώ η μητέρα της εργαζόταν όσο περισσότερο μπορούσε ως νοσοκόμα για να βγάλει τα προς το ζην. Η Μπεθ δεν είχε παρά να στηριχτεί στις δικές τις δυνάμεις, και μερικές φορές αναγκαζόταν να σκοτώσει σκίουρους για να τραφεί. Το πιο σπουδαίο που της είχε συμβεί ήταν όταν συνάντησε τον Μπιλ Κλίντον, κυβερνήτη τότε του Αρκάνσας. Είχε μελανιές στο πρόσωπο της και σοκολάτα γύρω από το στόμα της, ενώ του ζήτησε να της υπογράψει το χαρτονόμισμα που κράταγε στα χέρια της. Αυτός αρνήθηκε ισχυριζόμενος ότι ήταν παράνομο.
Στην προσπάθεια της να γίνει μουσικός, μετακόμισε στην ηλικία των 18, πρώτα στην Ουάσινγκτον και μετά στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, αλλά δεν ήταν εύκολο παρά την βαθιά γοητευτική φωνή της. Έκανε τέσσερα άλμπουμ με τους Gossip μέχρι την πρώτη τους επιτυχία το “Standing In The Way Of Control” το 2007. Η ίδια θεωρεί ότι το να είναι πανκ είναι πιο δύσκολο από το να είναι φασιονίστα, καθώς θεωρεί τους πανκ πολύ ελιτιστές.
Ευτυχώς η ερωτική της ζωή είναι σταθερή. Εδώ και χρόνια είναι με την ίδια σύντροφο, την Φρέντι, παρόλο που δεν ζουν μαζί μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια. Είναι μαζί από τότε που η Ντίτο ήταν 19, είναι η πρώτη της σχέση και δεν επιθυμεί δεύτερη.
Πρόσφατα αγόρασε ένα σπίτι για την ίδια, αφού η μητέρα της δεν την άφησε να αγοράσει ένα για εκείνη.
Το νέο άλμπουμ των Gossip, «Music for Men», κυκλοφορεί στις 22 Ιουνίου.
Η τραγουδίστρια δεν διστάζει να βγάλει τα ρούχα της ακόμα και χωρίς το παραμικρό λόγο ή αφορμή. Η εικόνα είναι μαγευτική, ωθεί στην ζωγραφική αποτύπωση του χυμώδους, αναγεννησιακού κορμιού της, με τις πολλές δίπλες ροδαλής σάρκας και το πρόσωπο σε σχήμα καρδιάς. Αυτή η περιγραφή ίσως εξηγεί γιατί οι περισσότεροι ανερχόμενοι σχεδιαστές την κατάταξαν σχεδόν αμέσως στις μούσες τους.
Κοιτάζοντας την από κοντά, δεν προκαλεί την παραμικρή αμφιβολία για την αξία της ως αγαπημένη των σχεδιαστών. Φυσικά υπάρχουν και διαφωνίες. Όπως το εξώφυλλο ενός τεύχους του αυστραλιανού Grazia όπου έγραφε «Μπεθ Ντίτο: υπέροχη ή υπέρβαρη;». Μάλλον η δημοσιογράφος δεν την είχε γνωρίσει. Γιατί είναι πραγματικά υπέροχη! Είναι πηγή αισιοδοξίας, εξωστρεφής και αλλεργική στα συνηθισμένα πανκ παραληρήματα αλαζονείας. Λόγω της φτωχικής της καταγωγής στον Αμερικάνικο Νότο, είναι εξαιρετικά εργατική και ευγενική. Και πραγματικά αστεία. Δήλωσε για το στήθος της «Ναι, είναι αληθινό!» και αμέσως μετά για τις δίπλες του στομαχιού της «Ναι, είναι εμφυτεύματα!»
Κατά τη διάρκεια προώθησης του νέου της άλμπουμ με το συγκρότημα Gossip, στο Λονδίνο επέβλεψε τη συλλογή Έβανς που αφορά μεγάλα μεγέθη. Στην ερώτηση γιατί επέλεξε την συγκεκριμένη μάρκα, που μόνο ξενέρωτη μπορεί κανείς να την πει, απαντά ότι η ίδια είναι ένα λαϊκό κορίτσι. Αλλά πέρασε υπέροχα κάνοντας κάτι που της αρέσει πολύ, να σχεδιάζει ρούχα που κανείς άλλος δεν σχεδιάσει για υπέρβαρους ανθρώπους, χωρίς καφτάνια!
Διαφωνεί έντονα με τις προσταγές των ενδυματολόγων για τους υπέρβαρους. Θεωρεί ότι κανείς δεν μπορεί να πει σε κάποιον τι να φορέσει! Πόσο μάλλον ένα κομμάτι ύφασμα. Εμείς οι ίδιοι λέμε στους εαυτούς μας τι να φορέσουμε, πέφτουμε θύματα των άλλων ενώ πρέπει να είμαστε δημιουργικοί. Η ίδια περηφανεύεται για την ικανότητά της να μετατρέψει μια ζώνη σε κολιέ!
Η ίδια δίνει την εξήγηση της για το πρόβλημα με την βιομηχανία της μόδας, χρησιμοποιώντας ένα παράδειγμα. Αναφέρει ότι κάποια χρονιά ο Καρλ Λάγκερφελντ αρνήθηκε να φτιάξει ρούχα για τις γυναίκες κάποιου συγκεκριμένου μεγέθους, ενώ την αμέσως επόμενη ζήτησε από την ίδια να συμμετάσχει στο πάρτι του οίκου Φέντι. Εξηγεί την αντίφαση ως μια προβληματική συμπεριφορά που από τη μια κάνει τους ίδιους τους σχεδιαστές θύματα και θύτες. Τονίζει δε ότι η γυμνή της φωτογράφιση για το εξώφυλλο του περιοδικού Love είναι μια απάντηση σε τέτοιες συμπεριφορές. Η υπεύθυνη σύνταξης του περιοδικού της είπε ότι η μόνη τους επέμβαση στη φωτογραφία ήταν να την μεγαλώσουν ακόμη περισσότερο! Ακόμη και η Άννα Γουίντουρ έκανε μια φωτογράφιση για την πληθωρική Ουαλή τραγουδίστρια Αντέλ.
Ορισμένοι σχεδιαστές φτιάχνουν κάποια ρούχα τους σε μεγάλα μεγέθη για να μπορεί η τραγουδίστρια να τα φορέσει στα πάρτι τους και τα προβάλλουν και στις πασαρέλες, το θέμα όμως που εγείρουν πολλοί είναι ότι αυτά τα λίγα και πανάκριβα κομμάτια που φτιάχνονται κατά παραγγελία για την τραγουδίστρια δεν μπορούν να απευθυνθούν στο ευρύ, ευμεγεθές κοινό που εξακολουθεί να περιορίζεται στις ενδυματολογικές επιλογές του. Η Ντίτο παραδέχεται ότι οι σχεδιαστές φτιάχνουν κάποια μεμονωμένα κομμάτια ειδικά για την ίδια και δεν τα βγάζουν σε μαζική παραγωγή, αλλά και η ίδια πρέπει να ψάξει για να γεμίσει την ντουλάπα της, δικαιολογώντας κάποιες από τις επιλογές της λέγοντας ότι γνωρίζει ότι αυτό που φορά στο λαιμό της είναι φούστα αλλά αυτή εκεί μπορεί και εκεί θέλει να το χωρέσει.
Το Μάρτιο που μας πέρασε η Ντίτο εθεάθη σε πάρα πολλές επιδείξεις μόδας στην Γαλλική πρωτεύουσα, στριμωγμένη σε μια σειρά μικροσκοπικές χρυσές καρέκλες ανάμεσα στις μικροσκοπικές Κέητ Μος και Ωντρέ Τοτού. Ενώ παρευρέθη στην πλειοψηφία των πάρτι που ακολουθούσαν με το μινιμαλιστικό φαγητό και τις μαξιμαλιστικές κακίες. Δηλώνει δε ότι δεν την νοιάζει, ούτε και ένιωσε σαν το χοντρό κορίτσι στο χορό των αποφοίτων. Χάρηκε την μοναδικότητά της αντί να ζηλέψει όλες τις υπόλοιπες που ήταν κόπιες του ίδιου ανθρώπου.
Δηλώνει ότι μπροστά της δεν γίνονται ποτέ σχόλια σχετικά με το βάρος της, όπως και ότι ποτέ κανείς δεν παίρνει ναρκωτικά μπροστά της επειδή γνωρίζουν ότι η ίδια δεν κάνει χρήση. Παραδέχεται βέβαια ότι έχει δοκιμάσει έκστασι και ότι της άρεσε πολύ. Θεωρεί πάντως ότι οι εύσωμοι δεν πρέπει να κάνουν χρήση ναρκωτικών και ειδικά κοκαΐνης διότι επιβαρύνει την καρδιά τους (!)
Η Ντίτο μεγάλωσε σε ένα δυάρι στο Αρκάνσας με την μητέρα της, έξι αδέρφια και μια σειρά πατριών και σχέσεων. Κάποιες φορές συγκατοικούσαν έως και 12 άτομα, ενώ η μητέρα της εργαζόταν όσο περισσότερο μπορούσε ως νοσοκόμα για να βγάλει τα προς το ζην. Η Μπεθ δεν είχε παρά να στηριχτεί στις δικές τις δυνάμεις, και μερικές φορές αναγκαζόταν να σκοτώσει σκίουρους για να τραφεί. Το πιο σπουδαίο που της είχε συμβεί ήταν όταν συνάντησε τον Μπιλ Κλίντον, κυβερνήτη τότε του Αρκάνσας. Είχε μελανιές στο πρόσωπο της και σοκολάτα γύρω από το στόμα της, ενώ του ζήτησε να της υπογράψει το χαρτονόμισμα που κράταγε στα χέρια της. Αυτός αρνήθηκε ισχυριζόμενος ότι ήταν παράνομο.
Στην προσπάθεια της να γίνει μουσικός, μετακόμισε στην ηλικία των 18, πρώτα στην Ουάσινγκτον και μετά στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, αλλά δεν ήταν εύκολο παρά την βαθιά γοητευτική φωνή της. Έκανε τέσσερα άλμπουμ με τους Gossip μέχρι την πρώτη τους επιτυχία το “Standing In The Way Of Control” το 2007. Η ίδια θεωρεί ότι το να είναι πανκ είναι πιο δύσκολο από το να είναι φασιονίστα, καθώς θεωρεί τους πανκ πολύ ελιτιστές.
Ευτυχώς η ερωτική της ζωή είναι σταθερή. Εδώ και χρόνια είναι με την ίδια σύντροφο, την Φρέντι, παρόλο που δεν ζουν μαζί μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια. Είναι μαζί από τότε που η Ντίτο ήταν 19, είναι η πρώτη της σχέση και δεν επιθυμεί δεύτερη.
Πρόσφατα αγόρασε ένα σπίτι για την ίδια, αφού η μητέρα της δεν την άφησε να αγοράσει ένα για εκείνη.
Το νέο άλμπουμ των Gossip, «Music for Men», κυκλοφορεί στις 22 Ιουνίου.
i wish i had a birkin bag, i wish i was a birkin bag
Κάθε χρόνο χιλιάδες κροκόδειλοι αλμυρού νερού εκτρέφονται σε φάρμες στην Αυστραλία προκειμένου να εξαχθεί το δέρμα τους στο Παρίσι για να μεταμορφωθεί σε ένα από τα πιο περιζήτητα αξεσουάρ του κόσμου.
Ο γαλλικός οίκος παραδέχθηκε δημόσια ότι έχει καταφύγει στην εκτροφή κροκοδείλων προκειμένου να ανταποκριθεί στην αυξανόμενη διεθνή ζήτηση για τις διάσημες τσάντες, όπως η τσάντα Μπίρκιν.
«Χρειαζόμαστε τρεις με τέσσερις κροκόδειλους για να φτιάξουμε μία τσάντα μας, έτσι πλέον εκτρέφουμε τους δικούς μας κροκόδειλους σε δικές μας φάρμες, κυρίως στην Αυστραλία», είπε ο κος.Τόμας, διευθύνων σύμβουλος του οίκου.
Δήλωσε ότι ο οίκος Hermes παράγει 3.000 τέτοιες τσάντες το χρόνο, κάποιες από τις οποίες μπορούν να αποφέρουν στον οίκο πάνω από 30.000£. Είναι δε τόσο δημοφιλείς που χιλιάδες άνθρωποι περιμένουν ως και χρόνο σε λίστες αναμονής προκειμένου να τις αποκτήσουν.
«Δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στην ζήτηση», είπε ο κος.Τόμας. «Έχουμε μαζική υπέρ-ζήτηση. Περιοριζόμαστε από την δυνατότητα εκπαίδευσης νέων τεχνιτών επεξεργασίας δέρματος».
Οι κροκόδειλοι της Αυστραλίας είναι γνωστοί για τις δολοφονικές τους επιθέσεις – τέσσερις άνθρωποι έχουν σκοτωθεί τους τελευταίους εννιά μήνες. Παρόλα αυτά, τα γιγάντια ερπετά είναι εξαιρετικά δημοφιλή στην βιομηχανία της μόδας καθώς παρέχουν το καλύτερο δέρμα στον κόσμο για την παραγωγή πολυτελών προϊόντων.
Ο κος.Μπέρνς, ιδιοκτήτης εκτροφείου κροκοδείλων στην Αυστραλία δεν επιβεβαιώνει αν ο οίκος Hermes αποτελεί πελάτη του, δηλώνει όμως ότι πουλά όλα τα δέρματα του σε Ευρωπαϊκούς οίκους μόδας, καθώς και ότι οι κροκόδειλοι της Αυστραλίας είναι οι καλύτεροι στον κόσμο αλλά και οι πιο επιθετικοί, ως εκ τούτου και οι πιο δύσκολοι στην εκτροφή τους.
Δηλώνει ότι ο συγκεκριμένος κροκόδειλος είναι ο καλύτερος λόγω υφής, μεγέθους και σχεδίου. Κάθε ένας έχει το δικό του μοτίβο δέρματος, σαν τα ανθρώπινα δακτυλικά αποτυπώματα, και αυτό συντελεί στην μοναδικότητα του κάθε προϊόντος.
Ο κος. Μπέρνς δεν αποκαλύπτει πόσο κοστολογεί το κάθε κομμάτι κροκοδείλιου δέρματος, αλλά διευκρινίζει ότι συνήθως προέρχονται από κροκόδειλους ηλικίας τεσσάρων ετών και μήκους 1,85 εκατοστών. Επίσης αναφέρει ότι κάνει αυτή τη δουλειά τουλάχιστον δύο δεκαετίες.
Αν και υπάρχουν πάρα πολλά σχέδια τσαντών χειρός του οίκου Hermes, από διάφορα είδη δέρματος, το δέρμα κροκοδείλου είναι το πιο ακριβό.
«Οι κορυφαίοι οίκοι μόδας είναι πολύ εκλεκτικοί, έτσι χρησιμοποιούν μόνο ένα μικρό ποσοστό του δέρματος της κοιλιάς του ζώου προκειμένου να φτιάξουν τις διάσημες τσάντες τους», λέει ο κος. Μπέρνς.
Η ακτιβιστική οργάνωση για τα δικαιώματα των ζώων PETA έχει ζητήσει τη διακοπή της χρήσης δέρματος κροκοδείλου από τους οίκους μόδας.
Ο αντιπρόεδρος της PETA Νταν Μάθιους υποστηρίζει ότι η ιδέα εκτροφής και θανάτωσης κροκοδείλων για την κατασκευή παλαιομοδίτικων και υπερτιμημένων τσαντών θα έπρεπε να προκαλεί την απέχθεια κάθε ανθρώπου, πόσο μάλλον κάποιου που ασχολείται με τη μόδα. Επίσης, λέει ότι αν ο οίκος Hermes θέλει να ηγείται στη βιομηχανία της μόδας, θα πρέπει να σταματήσει να σκοτώνει ζώα για λόγους ψυχρής ματαιοδοξίας και να χρησιμοποιεί τεχνητό δέρμα κροκοδείλου.
Η Αυστραλιανή διευθύντρια του οίκου Hermes, Καρίν Άπτον Μπέηκερ λέει ότι ο αριθμός των τσαντών από δέρμα κροκοδείλου που κατασκευάζει ο οίκος αφορά λιγότερο από το 4% της παραγωγής τσαντών του και τονίζει ότι είναι απολύτως συμμορφωμένοι με όλους τους κανονισμούς και τις νομοθεσίες.
Τα δερμάτινα είδη του οίκου Hermes αφορούν το 40% της επιχείρησης και είναι τα πιο ισχυρά ακόμη και με την ισχύουσα οικονομική κρίση, σύμφωνα με τον κο. Τόμας, ο οποίος αναφέρει ότι προσλαμβάνουν πάνω από 100 εργάτες το χρόνο ενώ διαθέτει ήδη 2000 τεχνίτες στις εγκαταστάσεις του στη Γαλλία.
Ο κος.Τόμας λέει ότι ενώ ο όμιλος προωθεί και άλλους τομείς της βιομηχανίας, για να μην εξαρτάται τόσο από τις δερμάτινες τσάντες, ο τομέας αυτός εξακολουθεί να είναι ένας από τους πιο ραγδαία αναπτυσσόμενους.
Ο γαλλικός οίκος παραδέχθηκε δημόσια ότι έχει καταφύγει στην εκτροφή κροκοδείλων προκειμένου να ανταποκριθεί στην αυξανόμενη διεθνή ζήτηση για τις διάσημες τσάντες, όπως η τσάντα Μπίρκιν.
«Χρειαζόμαστε τρεις με τέσσερις κροκόδειλους για να φτιάξουμε μία τσάντα μας, έτσι πλέον εκτρέφουμε τους δικούς μας κροκόδειλους σε δικές μας φάρμες, κυρίως στην Αυστραλία», είπε ο κος.Τόμας, διευθύνων σύμβουλος του οίκου.
Δήλωσε ότι ο οίκος Hermes παράγει 3.000 τέτοιες τσάντες το χρόνο, κάποιες από τις οποίες μπορούν να αποφέρουν στον οίκο πάνω από 30.000£. Είναι δε τόσο δημοφιλείς που χιλιάδες άνθρωποι περιμένουν ως και χρόνο σε λίστες αναμονής προκειμένου να τις αποκτήσουν.
«Δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στην ζήτηση», είπε ο κος.Τόμας. «Έχουμε μαζική υπέρ-ζήτηση. Περιοριζόμαστε από την δυνατότητα εκπαίδευσης νέων τεχνιτών επεξεργασίας δέρματος».
Οι κροκόδειλοι της Αυστραλίας είναι γνωστοί για τις δολοφονικές τους επιθέσεις – τέσσερις άνθρωποι έχουν σκοτωθεί τους τελευταίους εννιά μήνες. Παρόλα αυτά, τα γιγάντια ερπετά είναι εξαιρετικά δημοφιλή στην βιομηχανία της μόδας καθώς παρέχουν το καλύτερο δέρμα στον κόσμο για την παραγωγή πολυτελών προϊόντων.
Ο κος.Μπέρνς, ιδιοκτήτης εκτροφείου κροκοδείλων στην Αυστραλία δεν επιβεβαιώνει αν ο οίκος Hermes αποτελεί πελάτη του, δηλώνει όμως ότι πουλά όλα τα δέρματα του σε Ευρωπαϊκούς οίκους μόδας, καθώς και ότι οι κροκόδειλοι της Αυστραλίας είναι οι καλύτεροι στον κόσμο αλλά και οι πιο επιθετικοί, ως εκ τούτου και οι πιο δύσκολοι στην εκτροφή τους.
Δηλώνει ότι ο συγκεκριμένος κροκόδειλος είναι ο καλύτερος λόγω υφής, μεγέθους και σχεδίου. Κάθε ένας έχει το δικό του μοτίβο δέρματος, σαν τα ανθρώπινα δακτυλικά αποτυπώματα, και αυτό συντελεί στην μοναδικότητα του κάθε προϊόντος.
Ο κος. Μπέρνς δεν αποκαλύπτει πόσο κοστολογεί το κάθε κομμάτι κροκοδείλιου δέρματος, αλλά διευκρινίζει ότι συνήθως προέρχονται από κροκόδειλους ηλικίας τεσσάρων ετών και μήκους 1,85 εκατοστών. Επίσης αναφέρει ότι κάνει αυτή τη δουλειά τουλάχιστον δύο δεκαετίες.
Αν και υπάρχουν πάρα πολλά σχέδια τσαντών χειρός του οίκου Hermes, από διάφορα είδη δέρματος, το δέρμα κροκοδείλου είναι το πιο ακριβό.
«Οι κορυφαίοι οίκοι μόδας είναι πολύ εκλεκτικοί, έτσι χρησιμοποιούν μόνο ένα μικρό ποσοστό του δέρματος της κοιλιάς του ζώου προκειμένου να φτιάξουν τις διάσημες τσάντες τους», λέει ο κος. Μπέρνς.
Η ακτιβιστική οργάνωση για τα δικαιώματα των ζώων PETA έχει ζητήσει τη διακοπή της χρήσης δέρματος κροκοδείλου από τους οίκους μόδας.
Ο αντιπρόεδρος της PETA Νταν Μάθιους υποστηρίζει ότι η ιδέα εκτροφής και θανάτωσης κροκοδείλων για την κατασκευή παλαιομοδίτικων και υπερτιμημένων τσαντών θα έπρεπε να προκαλεί την απέχθεια κάθε ανθρώπου, πόσο μάλλον κάποιου που ασχολείται με τη μόδα. Επίσης, λέει ότι αν ο οίκος Hermes θέλει να ηγείται στη βιομηχανία της μόδας, θα πρέπει να σταματήσει να σκοτώνει ζώα για λόγους ψυχρής ματαιοδοξίας και να χρησιμοποιεί τεχνητό δέρμα κροκοδείλου.
Η Αυστραλιανή διευθύντρια του οίκου Hermes, Καρίν Άπτον Μπέηκερ λέει ότι ο αριθμός των τσαντών από δέρμα κροκοδείλου που κατασκευάζει ο οίκος αφορά λιγότερο από το 4% της παραγωγής τσαντών του και τονίζει ότι είναι απολύτως συμμορφωμένοι με όλους τους κανονισμούς και τις νομοθεσίες.
Τα δερμάτινα είδη του οίκου Hermes αφορούν το 40% της επιχείρησης και είναι τα πιο ισχυρά ακόμη και με την ισχύουσα οικονομική κρίση, σύμφωνα με τον κο. Τόμας, ο οποίος αναφέρει ότι προσλαμβάνουν πάνω από 100 εργάτες το χρόνο ενώ διαθέτει ήδη 2000 τεχνίτες στις εγκαταστάσεις του στη Γαλλία.
Ο κος.Τόμας λέει ότι ενώ ο όμιλος προωθεί και άλλους τομείς της βιομηχανίας, για να μην εξαρτάται τόσο από τις δερμάτινες τσάντες, ο τομέας αυτός εξακολουθεί να είναι ένας από τους πιο ραγδαία αναπτυσσόμενους.
8 Ιουν 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
